"Галгатня пра ЗыШыА"

 

Канец сьвету

 

      Няма больш навязьлівага народу чым англасаксы. Па ўсім сьвеце пракацілася хваля інфармацыі пра шлюб нейкага там рудога прынца. Калі ўвага з боку ангельскай, ці брытанскай, публікі яшчэ больш-менш зразумелая, то адкуль бяруцца тыя ўбогія неангельцы, якія захоплена назіраюць за жыцьцём брытанскай каралеўскай сям’і? Чым іншым, калі не праявай пачварнай глябальнай поп-культуры зьяўляецца такое зацікаўленьне і ўвага да таго, што адбываецца за тысячу кілямэтраў ад нас, ад нашага сьвету?

      А можа ўсе гэтыя захопленыя назіральнікі зьяўляюцца прыхільнікамі манархічнай дзяржаўнасьці, або выдатна ведаюць прадстаўнікоў каралеўскіх-княскіх сем’яў у сваёй краіне? Магчыма, яны чакаюць вяртаньня на трон нашчадкаў сваёй каралеўскай сям’і? Наўрад ці. Хутчэй за ўсё гэта пустое назіраньне вачыма малпы, з націскам на пустату – у што былі апранутыя, на чым ехалі, што елі, колькі каштавала... Каралеўская сям’я Вялікабрытаніі ў практычным пляне ня мае ніякай улады, адзіная яе функцыя – забаўляльна-статусная, і гэтая функцыя, як бачна, вельмі ўдала, выкарыстоўваецца брытанцамі ў якасьці навязваньня сваёй карціны сьвету. Так жа як нядаўна навязьліва выкарыстоўваўся вясёлкавы сьцяг на амбасадзе Злучанага Каралеўства ў Менску.

      Брытанцы – гэта нацыя навязьлівых сымбаляў, якія, дарэчы, у свой час былі ўдала адкінутыя амэрыканцамі, прынамсі фармальна, бо пэўныя мэханізмы фунцыянаваньня амэрыканскага грамадзтва ўсё ж засталіся ім у спадчыну ад брытанцаў. Хіба што амэрыканцы не такія навязьлівыя, а калі навязваюць, то робяць гэта трохі па іншаму, неяк інтэлігентней, з дапамогаю кіно, рэклямы і палітычных мэханізмаў, звычайна спосабам пераінтэрпрэтацыі сэнсаў.

      Пры сутыкненьні з такой навязьлівасьцю вельмі складана выстаяць, нават калі праўда на тваім баку. Уласныя ўстановы культуры, дзяржаўныя інстытуты могуць мець абсалютную рацыю ў адстойваньні сваіх пазыцый, але свая інтэлектуальная бамжатня ўжо на ўвесь голас гарлапаніць – паглядзіце, як жывуць яны, і як жывём мы, а тады ўжо гаварыце! Маўляў – не вучы жыць, дай лепш на піва! Як пераможцы могуць жыць лепш за пераможаных! І гэтак далей. Бараніць праўду з пазыцыі бяднейшага вельмі складана. Сьляпыя ня бачаць што матэрыяльная ўбогасьць – гэта вынік іхняй духоўнай непаўнавартасьці, і што ў чужой карціне сьвету пэрыфэрыя назаўсёды мае застацца пэрыфэрыяй...

Віталь ВОРАНАЎ