"Галгатня пра ЗыШыА"
Small talk
Калі ў мяне нехта пытаецца, чаму я не застаўся ў Амэрыцы, я найчасьцей адказваю – з-за “small talk”. What’s up? How are you doing? Not bad. Goooood…
Ня тое каб беларусы ня ведалі што такое перакінуцца парачкай словаў. А чый ты будзеш? Чэсеў унук? Надта ж мамку сочыш. І г.д. і т.п. Праблема ўзьнікае тады, калі small talk замяняе ўсе іншыя размовы, тады калі ты ня можаш ужо спытацца – якія ў цябе погляды на гэта, ці што ты думаеш пра тое, або – ты ведаеш, я ня згодны з большасьцю, я лічу, што... Цябе пераб’юць і раскажуць пра апошні прагноз надвор’я, а наступным разам проста ня сядуць з табою есьці ў сталоўцы, бо ты ненадзейны суразмоўца, бо выводзіш людзей з зоны звычаёвага камфорту, з зоны малых папіз…лак.
Пра што ў такім выпадку размаўляюць амэрыканцы ў нефармальнай атмасфэры, у публічнай прасторы, калі сур’ёзныя размовы (не паўтараньне слоганаў) пра палітыку, рэлігію, гісторыю, навуку пад няпісанай забаронай. Як па мне, дык у асноўным пра тое, як і дзе смачна пад’есьці і як пахудзець. Бывае пра спорт. Бывае пра адпачынак і падарожжы. Бывае пра жыцьцёвыя клопаты. Бывае нават і пра палітыку, рэлігію, гісторыю, навуку, але асьцярожна, з унутраным цэнзарам, без маркераў уласных поглядаў “я думаю”, “на мой погляд”, “мне здаецца”, “я перакананы”.
Ёсьць канешне свае плюсы і ў small talk. Граеш раніцай у тэніс, у сьвятле пражэктараў, на двары яшчэ цёмна. Тут невядома адкуль у твой бок шлэпае нейкі дзіўны незнаёмец. Ты яму з адлегласьці 10 мэтраў – how are you? І тут у яго два выйсьці, ці выцягнуць нож і пабегчы ў твой бок, ці ветліва адкінуць – I’m good і пайсьці далей па сваіх справах. Такая сваеасаблівая праверка на вар’яцтва і намеры. Але што рабіць у іншы час, калі надта хочацца big talk?
Вяртацца дадому.
Віталь ВОРАНАЎ
