№ 1 (647) за студзень 2020 г.
"Галгатня пра ЗыШыА"
Стыгма несамабытнасьці
Татуіроўкі не прыйшлі да нас, як многія лічаць, праз капітана Джэймса Кука ад дзікіх народаў Палінэзіі. Аднак у сапраўднасьці найбольш старажытныя практыкі татуяваньня знаходзім у Інданэзіі, Сібіры, Тайляньдзе, сярод індзейцаў Паўночнай Амэрыкі. Наша цывілізацыя таксама ведала іх са старажытнасьці. Пісьмовыя крыніцы грэкаў з 5 ст. д. н. э. сьведчаць, што татуіроўкамі каралі рабоў, бандытаў і ваеннапалонных. Больш за тое, грэцкае слова “стыгма”, на працягу стагодзьдзяў адносілася менавіта да татуіровак як у грэцкай так і на лаціне. Гэта азначае, што дэкаратыўнае выкарыстаньне татуяваньня ўспрымалася крайне адмоўна. У прынцыпе, такое ж стаўленьне захавалася ў культуры беларусаў. Дробныя татуіроўкі засталіся даменаю салдатаў і маракоў, а больш складаныя і масіўныя заўсёды належалі да “зэкаўскай” субкультуры.
У Амэрыцы, падобна, татуіроўкі выкарыстоўваліся маракамі ў пэрыяд пасьля Амэрыканскай рэвалюцыі ў якасьці своесаблівага пашпарту. Зрэшты, як і іншыя характэрныя пазнакі на целе, якія ўносяцца ў асабістую папку крымінальнікаў і вайскоўцаў. Першы вядомы амэрыканскі татуірыст татуіраваў жаўнераў з абодвух бакоў Грамадзянскай вайны ў ЗША. Першымі жанчынамі з татуіроўкамі былі цыркавыя жанчыны ў канцы 19 ст.
Вядома ж, што наш час – гэта эпоха перавяртаньня. На Захадзе кішыць ад татуіровачных салёнаў, а татуіроўкі ў кожнага першага стрэчнага. Калі яшчэ гадоў 30-50 таму яны мелі выражаць арыгінальнасць, то што яны выражаюць у наш час? У наш час так лёгка быць арыгінальным. Дастаткова ня гнацца за астатнімі.
Віталь ВОРАНАЎ
